معرفی مفهوم سلام و خوش آمدید به بررسی عمیق بهینه‌سازی تجربه شما در بلاکچین سوی (Sui)! اگر مدتی را صرف کاوش در سوی کرده باشید، می‌دانید که زیربنای آن بر اساس یک مدل شیء-محور (Object-Centric Model) منحصربه‌فرد بنا شده است. به جای حساب‌های سنتی که دارایی‌ها را نگهداری می‌کنند، هر چیزی در سوی از توکن‌های SUI شما گرفته تا NFTها و داده‌های اپلیکیشن یک شیء مجزا است که با یک شناسه منحصربه‌فرد شناسایی شده و توسط یک شماره نسخه رو به افزایش ردیابی می‌شود. این مدل برای موازی‌سازی و سرعت فوق‌العاده است، اما با یک چالش پنهان همراه است: رشد حالت (State Growth). رشد حالت چیست؟ هر تراکنشی که یک شیء را تغییر دهد، *نسخه جدیدی* از آن شیء ایجاد می‌کند و نسخه قدیمی را در پایگاه داده باقی می‌گذارد. تصور کنید هر بار که یک ویرایش کوچک انجام می‌دهید، نسخه‌ای جدید از یک سند ایجاد کنید؛ در نهایت، هزاران فایل قدیمی هارد دیسک شما را شلوغ خواهند کرد. در دنیای بلاکچین، این بدان معناست که اپراتورهای نود (اعتبارسنج‌ها و نودهای کامل) با یک پایگاه داده به سرعت در حال گسترش روبرو هستند که منجر به افت عملکرد و نیازهای ذخیره‌سازی عظیمی می‌شود. اینجاست که انقضای شیء و هرس نسخه (Object Expiration and Version Pruning) وارد عمل می‌شود. به زبان ساده، این سازوکاری است که سوی برای پاکسازی ایمن نسخه‌های شیء قدیمی و غیرضروری که دیگر برای عملیات جاری مورد نیاز نیستند، استفاده می‌کند. آن را به عنوان یک سیستم بایگانی دیجیتال خودکار در نظر بگیرید. *هرس شیء* این نسخه‌های تاریخی را شناسایی کرده و آن‌ها را از فضای ذخیره‌سازی پایگاه داده حذف می‌کند. چرا این موضوع برای شما اهمیت دارد؟ برای کاربران متوسط و سازندگان، درک و احتمالاً پیکربندی سیاست‌های هرس برای حفظ یک نود کامل سالم و با عملکرد بالا حیاتی است. هرس کارآمد مستقیماً به معنای هزینه‌های عملیاتی کمتر، همگام‌سازی سریع‌تر حالت و در نهایت، شبکه‌ای قوی‌تر برای همه کسانی است که بر روی سوی ساخت‌وساز می‌کنند. تسلط بر این فرآیند نگهداری، کلید مقیاس‌پذیری مؤثر در این پلتفرم نوآورانه است. توضیحات تکمیلی مکانیسم‌های اصلی: موتور هرس (Pruning Engine) عملیات کارآمد یک نود سویی (Sui) - چه اعتبارسنج (Validator) باشد و چه نود کامل (Full Node) - به توانایی آن در حذف داده‌های تاریخی که دیگر بلافاصله مورد نیاز نیستند، وابسته است. این امر از طریق دو فرآیند پس‌زمینه به‌هم‌پیوسته انجام می‌شود: هرس تراکنش (Transaction Pruning) و هرس شیء (Object Pruning). در مدل شیء‌محور سویی، هرگونه تغییر در یک شیء (مانند یک NFT یا موجودی توکن) منجر به ایجاد یک *نسخه* جدید و به‌صورت متوالی بالاتر برای شناسه منحصربه‌فرد آن شیء می‌شود. تنها *جدیدترین* نسخه یک شیء برای اجرای تراکنش‌های جاری و پرس‌وجوهای وضعیت مورد نیاز است. هرس، نسخه‌های قدیمی‌تر و منسوخ‌شده را هدف قرار می‌دهد. مکانیسم‌های اصلی هرس به نقاط بازرسی (Checkpoints) و دوره‌ها (Epochs) وابسته هستند: * نقاط بازرسی و احراز صلاحیت نسخه: سویی به‌طور دوره‌ای تراکنش‌ها را در نقاط بازرسی نهایی می‌کند. یک نسخه شیء زمانی برای هرس واجد شرایط می‌شود که نقطه‌بازرسی که ایجاد آن را *نهایی* کرده است، به اندازه کافی قدیمی باشد، و این امر تضمین می‌کند که هرگونه همگام‌سازی وضعیت یا پرس‌وجوی تاریخی لازم از آن انجام شده باشد. * هرس‌کننده شیء: این فرآیند در پس‌زمینه اجرا می‌شود تا نسخه‌های شیئی را شناسایی کند که دیگر برای تراکنش‌های آتی یا پرس‌وجوهای استاندارد RPC مورد نیاز نیستند. * سیاست هرس مبتنی بر دوره (Epoch-Based Policy): اپراتورهای نود می‌توانند پیکربندی کنند که نگهداری نسخه‌های قدیمی شیء تا چه مدت ادامه یابد، که اغلب برحسب دوره‌ها (epochs) اندازه‌گیری می‌شود (یک بازه زمانی مشخص، که اغلب در شبکه اصلی حدود ۲۴ ساعت است). برای مثال، پیکربندی `num-epochs-to-retain: X` دیکته می‌کند که نسخه‌های شیئی که قدیمی‌تر از X دوره هستند، هدف حذف قرار خواهند گرفت. * هرس تهاجمی: یک گزینه افراطی‌تر، تنظیم `num-epochs-to-retain: 0`، به سیستم دستور می‌دهد تا نسخه‌های قدیمی شیء را *در اسرع وقت* هرس کند. این حالت به‌طور چشمگیری مصرف دیسک را کاهش می‌دهد اما به‌طور کلی برای نودهایی که به پرس‌وجوهای RPC پاسخ می‌دهند توصیه نمی‌شود، زیرا دسترسی به داده‌های تاریخی از بین خواهد رفت. * حذف فیزیکی: حذف منطقی ورودی‌ها از پایگاه داده زیربنایی (RocksDB) با وظایف فشردگی فیزیکی دنبال می‌شود، به این معنی که کاهش فضای دیسک حاصل همیشه آنی نیست. موارد استفاده دنیای واقعی: حفظ سلامت نود اگرچه فرآیند هرس عمدتاً خودکار است، درک پیکربندی برای اپراتورهای نود و سازندگانی که زیرساخت اجرا می‌کنند، حیاتی است: * سلامت اعتبارسنج‌ها (Validators): اعتبارسنج‌ها باید پایگاه داده خود را خلوت نگه دارند تا توان عملیاتی تراکنش بالا و همگام‌سازی سریع وضعیت در سراسر شبکه حفظ شود. هرس ناکافی مستقیماً منجر به نیازهای ذخیره‌سازی عظیم و سربار عملیاتی می‌شود. * سطوح نود کامل (Full Node Tiers): هرس به اپراتورها اجازه می‌دهد تا مشخصات ذخیره‌سازی نود خود را تنظیم کنند: * نود کامل مینیمال: به‌طور تهاجمی تاریخچه تراکنش و شیء را هرس می‌کند تا کمترین مصرف دیسک را داشته باشد، که فقط برای پردازش تراکنش‌ها و پرس‌وجو از مطلقاً آخرین وضعیت مناسب است. * نود کامل با تاریخچه: یک اپراتور نود ممکن است پیکربندی کند که *تاریخچه کامل شیء* را نگه دارد اما *تاریخچه تراکنش* را هرس کند. این امر به آن‌ها امکان می‌دهد به پرس‌وجوهایی که به تاریخچه شیء نیاز دارند (مانند مشاهده وضعیت‌های گذشته یک NFT خاص) پاسخ دهند، در حالی که با دور انداختن جزئیات اجرای تراکنش، مقداری فضا صرفه‌جویی می‌کنند. * سرویس‌های بک‌اند برنامه‌های غیرمتمرکز (DApp): یک برنامه غیرمتمرکز که برای منطق بک‌اند خود به یک نود کامل اختصاصی متکی است، باید به‌دقت نیاز به داده‌های تاریخی اخیر (مثلاً برای حسابرسی ۱۰۰ تعامل اخیر یک کاربر) را در مقابل هزینه اجرای یک پایگاه داده بزرگ‌تر و کندتر، متعادل سازد. تنظیم سیاست نگهداری دوره بر اساس الگوهای پرس‌وجوی خاص DApp کلیدی است. ریسک‌ها و مزایا تسلط بر سیاست هرس مزایای عملیاتی قابل توجهی را به‌همراه دارد اما در صورت پیکربندی نادرست، خطرات خاصی را نیز به همراه دارد. مزایا: * کاهش هزینه‌های ذخیره‌سازی: مستقیم‌ترین مزیت، مدیریت اندازه دیسک مورد نیاز برای یک نود است که هزینه‌های میزبانی را برای اعتبارسنج‌ها و نودهای کامل کاهش می‌دهد. * بهبود عملکرد: یک پایگاه داده کوچک‌تر و تمیزتر به‌طور کلی منجر به خواندن و جستجوی وضعیت سریع‌تر می‌شود، زیرا موتور پایگاه داده باید داده‌های کمتری را جستجو کند. * همگام‌سازی اولیه سریع‌تر: نودها می‌توانند سریع‌تر همگام‌سازی شوند، زیرا نیازی به دانلود و پردازش حجم عظیمی از داده‌های تاریخی که پیکربندی شده‌اند به‌زودی پس از دریافت، هرس شوند، ندارند. ریسک‌ها و مبادلات: * از دست دادن قابلیت پرس‌وجوی تاریخی: ریسک اصلی هرس تهاجمی شیء، ناتوانی دائمی در پاسخ به پرس‌وجوهای RPC است که وضعیت یک شیء را در یک *نسخه گذشته خاص* یا در محدوده نقطه بازرسی هرس‌شده درخواست می‌کنند. * عدم تطابق هرس‌کننده تراکنش/شیء: اگر هرس‌کننده تراکنش جلوتر از هرس‌کننده شیء اجرا شود، ریسک کمی وجود دارد که هرس‌کننده شیء نتواند به‌درستی اشیائی را که به تراکنش‌هایی که قبلاً حذف شده‌اند، مرتبط هستند، پاکسازی کند، اگرچه سیستم برای کاهش این مورد طراحی شده است. * مدیریت داده‌های بایگانی: اگر یک نود برای آپلود داده‌ها به آرشیو پیکربندی شده باشد، هرس باید به‌گونه‌ای تنظیم شود که منتظر بماند تا این مرحله آرشیوسازی کامل شود، در غیر این صورت داده‌ها قبل از پشتیبان‌گیری از بین خواهند رفت. جمع‌بندی نتیجه‌گیری: تسلط بر کارایی حالت در سوئی (Sui) رشد پایدار شبکه سوئی اساساً به مدیریت دقیق حالت آن وابسته است و ادغام انقضای شیء (Object Expiration) و هرس نسخه (Version Pruning) سنگ بنای این کارایی است. همانطور که مشاهده کردیم، مدل شیء-محور سوئی نسخه‌های شیء متعددی تولید می‌کند، در حالی که معمولاً تنها آخرین نسخه برای عملیات فوری مورد نیاز است. موتور هرس، که توسط نقاط بازرسی (Checkpoints) و سیاست‌های مبتنی بر دوره (Epoch-Based Policies) قابل تنظیم هدایت می‌شود، به طور هوشمندانه این تاریخچه منسوخ شده را حذف می‌کند و از مصرف فزاینده دیسک در اعتبارسنج‌ها و گره‌های کامل جلوگیری می‌نماید. درک بده‌بستان بین نگهداری که توسط تنظیماتی مانند `num-epochs-to-retain` کنترل می‌شود و خطر از دست دادن قابلیت پرس‌وجوی تاریخی (به ویژه با هرس تهاجمی) برای هر اپراتور گره‌ای حیاتی است. با نگاه به آینده، با افزایش پذیرش سوئی و توان عملیاتی تراکنش، این مکانیزم‌های هرس اهمیت بیشتری پیدا خواهند کرد. می‌توانیم بهینه‌سازی‌هایی را در این فرآیندهای پس‌زمینه پیش‌بینی کنیم، شاید معرفی هرس پویاتر یا آگاه‌تر از زمینه بر اساس محبوبیت دارایی یا بار شبکه، که تعادل بین یکپارچگی حالت و ردپای ذخیره‌سازی را بیشتر تنظیم کند. در نهایت، تسلط بر بهینه‌سازی حالت از طریق هرس نسخه یک وظیفه اختیاری نیست؛ بلکه پیش‌نیازی برای اجرای یک گره سوئی با عملکرد بالا و مقرون به صرفه است. ما همه مشارکت‌کنندگان شبکه را تشویق می‌کنیم تا در مستندات پیکربندی گره سوئی عمیق‌تر شوند تا این پارامترهای ضروری را با نیازهای عملیاتی خاص خود تنظیم کرده و به سلامت کلی و مقیاس‌پذیری اکوسیستم کمک کنند.